Sirene

De sirene begint langzaam uit mijn systeem te verdwijnen en Lieke gaat vanmorgen alsof er niks aan de hand is gewoon met een grote glimlach naar de pinguïns.

Zondag vroeg avond belt Bart, Lieke is plotseling slijm aan het overgeven en stopt er niet echt mee…
Lieke is, zoals veel kinderen, al ruim twee weken verkouden, heeft geen koorts, eet en speelt goed. Vaak als ze niet voldoende herstelt geeft ze na een periode slijm over. Dit is een keer goed ‘slijm lozen’ en dan knapt ze heel snel op.
Lieke is de hele dag heel ok geweest vertelt Bart, gezellig mee op pad geweest. Haar avondeten hoefde ze alleen niet, dat was het eerste signaal dat er iets niet ok was…en nu geeft ze dus slijm over en is het anders dan anders.
Ik stap in de auto om haar ook even te zien.
Als ik bij Lieke kom is het slijm overgeven gestopt, maar ziet ze er niet goed uit. Ze rilt helemaal en heeft koorts.
Ze is afwezig, haar oogjes zijn veel dicht en ze begint opeens blauw paars te kleuren rond haar lippen en ogen, bij haar handen en voeten. We bellen de huisartsenpost en verzamelen ondertussen haar spullen om naar de EHBO te gaan. ‘Mevrouw, we sturen een ambulance, zorgt u dat iemand even licht aanmaakt buiten’ We mogen haar niet zelf vervoeren en even later hoor ik in de verte de sirene.
Guusje loopt met grote ogen te kijken. En dan gaat het heel snel. De brancard komt binnen en na wat onderzoeken wordt het kleine bundeltje mens op die grote brancard gelegd en stap ik in de ambulance en rijdt Bart met de bus achter ons aan.
Gelukkig is Ronelle er voor Guusje en Pleun!
Op de EHBO staat de kinderarts al klaar, Liekes koorts neemt alleen maar toe en ze heeft moeite met haar saturatie.
Allerlei onderzoeken worden ingezet; is dit een reactie op een virus?
Na een tijd stabiliseert Lieke gelukkig. Ze blijkt geen van de virussen te hebben en de gedachten zijn dat er een slijmprop is losgeschoten wat een heftige reactie in haar lijfje heeft veroorzaakt. Een lijfje wat recentelijk nog lang onder narcose is geweest en in mei een zware heupoperatie heeft gehad.
Tegen 21.30 uur worden we naar de kinderafdeling gebracht, waar Lieke een nacht geobserveerd gaat worden.
Marco komt spullen brengen en we drinken samen iets en praten na. Pfff…
Lieke wordt hartelijk ontvangen op de kinderafdeling…het is jaren geleden dat ze met spoed is opgenomen. Mijn bed wordt klaargemaakt en ik voel de vermoeidheid in mijn hele lichaam op komen zetten. Als Bart en Marco naar huis gaan en Lieke klaar is voor de nacht ga ik zelf ook liggen. Ik hoor haar voetjes nog tegen het laken schuren en glimlach ‘nee, het is niet je eigen bedje Lieke’. Ieder uur komt er een verpleegkundige allerlei functies controleren, gelukkig krijgt Lieke daar weinig van mee.
De volgende ochtend is de koorts gezakt en lijkt het leed geleden. Ze eet haar pap en zit lekker in de rolstoel. We kletsen gezellig bij met alle verpleegkundigen. Lieke schatert bij het zien van de Cliniclowns. Ongelooflijk dat dit hetzelfde meisje is als zondagavond…
Na het gesprek met en onderzoek door de kinderarts mogen we lekker naar huis. Omdat ze zo goed opknapt is de slijmprop heel aannemelijk. We verdubbelen haar antibiotica om echt alle slijmresten op te lossen en om zeker te weten dat het geen atypische reactie op een opkomende blaasontsteking is.
En dan zijn we weer thuis. Ik slaap wat met Lieke op de bank en praat met Guusje na. Wat een indrukken….