Dood vogeltje

We wandelen vanmorgen samen in het zonnetje naar de pinguïns. Ik realiseer me hoe anders deze ochtend had kunnen zijn na vorige week…

Donderdagochtend zit ik in de trein als Bart belt. Ik hoor de paniek in zijn stem, het is niet goed met Lieke. Als we beeld bellen zie ik een dood vogeltje in beeld. Ze reageert niet en heeft haar oogjes dicht.
Ik neem de eerste trein terug en heb ondertussen contact met onze nieuwe kinderarts dr Delsman. Met spoed brengen Bart en Ronelle Lieke naar de EHBO.
Gelukkig is Frank, Liekes vaste ‘prikker’, ook op de EHBO. Haar bloeddruk is veel te laag, zuurstofgehalte niet goed en ze heeft geen goede circulatie..haar handjes en voetjes zijn donker donker paars. Ze is in shock.
Als ik binnenkom is Lieke nog steeds heel ver weg en wordt gezocht naar mogelijkheden om een infuusje te prikken. Er moeten medicijnen in haar lijfje en er moet bloed en urine uit om te onderzoeken wat er aan de hand is. Uiteindelijk zet Frank een infuusje in haar hoofd en wordt een katheter geplaatst. Ze geeft geen kik. Frank vraagt aan ons tot hoever we willen gaan met Lieke…tot hoever we willen gaan? Bart en ik kijken elkaar aan en met hulp van Frank kunnen we verwoorden wat we wel en niet willen. Achteraf wordt me nog duidelijker hoe spannend het allemaal is en dat dit zomaar heel snel verkeerd kan aflopen…
Na een periode wat voelt als een eeuwigheid begint er koorts te ontstaan en krijgt ze diarree. Waardoor het vermoeden van een buikvirus ontstaat. Er begint weer wat leven in Lieke te komen en na een aantal uren wordt ze met hoge koorts en een lage bloeddruk opgenomen op de kinderafdeling.

In de avond komt dr Delsman nog even langs. De reactie van Lieke is heel atypisch, in shock raken voordat het virus zich openbaart. Het past bij ‘lopen over een dun lijntje’ wat Lieke doet, met nu een goede afslag voor haar. Ik geef aan dat Bart en ik overdonderd werden door de vraag wat wel en wat niet en dat we het eigenlijk niet zo goed weten. We spreken af dat er binnen een paar weken een ‘zorg en laten’ gesprek komt waarbij we alle mogelijkheden en onmogelijkheden eens op een rustig moment bespreken. Vertrouwen in onze nieuwe kinderarts, dat is er meteen door dit alles. Wat een fijne vrouw.

Er volgt een onrustige nacht met veel controles. Gelukkig stabiliseert Lieke. De volgende dag zijn haar ontstekingswaarde heel hoog. En omdat een buikvirus nog niet bevestigd is worden twee heel gemene antibiotica spuiten in haar been gezet. Haar infuus is namelijk gesneuveld en er is geen plek meer waar geen poging is gedaan om een infuus te prikken..
Lieke gaat drinken en weer wat eten en op zaterdag mogen we naar huis omdat Lieke veel beter in haar eigen omgeving opknapt en omdat we dichtbij het ziekenhuis wonen en zelf zuurstof hebben.

Inmiddels zijn wij ook allemaal ziek geworden. Dus is het heel fijn om thuis te zijn. In mijn lichaam zit de stress. Mijn hoofd kan nog niet goed nadenken. Langzaamaan komt het besef hoe bizar de situatie was. In de eerste nachten schrik ik wakker rond 4 uur met een paniekgevoel. Het is zo plotseling geweest…de kunst is nu om weer los te laten en te vertrouwen…dat zal nog heel even duren…

En Lieke, Lieke kletst vanmorgen in het zonnetje en straalt bij de deur van het kinderdagcentrum. Voor haar is alles alweer normaal.