Gips

‘Hoe is dit voor jou mama?’, vraagt de kinderintensivist vrijdagochtend vroeg voordat hij het infuus gaat prikken bij Lieke. Tranen vullen mijn ogen…hoe is dit voor mij? Ik heb de hele week al een knoop in mijn maag. Guusje is heel zenuwachtig, daar probeer ik voor te zijn…’Tja, zeg ik…ik weet het eigenlijk niet.’ ‘Ik vind het blijkbaar heel normaal hier met jou te zitten, zeg ik..ook al weet ik dat het niet normaal is dat er een intensivist de hele ok bij is.’ ‘Ik kan het aantal keren dat ik haar op een ok in slaap heb gezongen niet meer tellen’. ‘Altijd de angst dat ze niet meer wakker wordt…’. ‘Altijd de enorme alertheid die ik voel van de zorg mensen die met haar gaan werken’. ‘Ik vind het gewoon steeds zwaarder worden…’Hij kijkt me begripvol aan. Zonder veel woorden, merk ik dat ik het fijn vind dat er oprechte aandacht is voor mij, voor ons. De tweede keer prikken zit het infuus er gelukkig in.

We mogen nog even terug naar haar kamer. Bart lost Marco af en al vrij snel is ze aan de beurt. Om de stress die ze heeft ervaren in Nijmegen de laatste twee ok’s te proberen te beperken, wordt zoveel mogelijk een niet operatiekamer setting nagebootst. Ze mag lekker in het ziekenhuisbed blijven liggen. Mijn hoofd registreert natuurlijk wel alle voorzorgsmaatregelen in de ruimte voor als het mis gaat…Vlak voordat ze in slaap wordt gebracht begint ze weer te kokhalzen. Bart en ik mogen gelukkig bij haar blijven en de intensivist doet er alles aan om het haar zo comfortabel mogelijk te maken.

Het kost moeite om haar voetje recht te zetten. De spieren en pezen staan enorm strak. Daarna wordt haar been in het gips gezet. Guusje heeft de kleur uitgekozen: zwart, want ze is 16! De gipskamer verpleegkundigen nemen over twee weken ook de glitters mee, want dat hoort ook bij een dame van 16.

Als Lieke wakker begint te worden wordt het infuus voor haar botdichtheid aangesloten. Dit medicijn moet 4 uur inlopen, dus dan kan ze mooi bijkomen en wennen aan haar gipsen been. Na school komt Guusje heerlijk een broodje kroket eten in het ziekenhuis bed. Niks fijner dan je zus om je heen. En aan het einde van de middag komt ook haar andere zusje Pleun en Ronelle gezellig even. Lieke geniet ervan dat ze ons allemaal bij zich heeft deze dag.

Vandaag moet ze nog erg wennen aan het gips. Ze is af en toe intens verdrietig. In de middag komt Ilse van de thuiszorg en de Pinguïns. Kan ik even fijn boodschappen doen en even gewoon ik zijn. Lieke gaat met Ilse naar Severinus naar het waterbed en heeft een hele fijne ontspannen middag. Vanavond helpt Ilse mij om Lieke in de douche te doen. Haar wc stoel is ook een douchestoel en dit gaat prima met haar beentje zo. Ik voel dat ik heel heel moe ben nu ik weer kan ontspannen. Over twee weken nog een keer. En hopelijk is dan haar voet voldoende gecorrigeerd om weer een beenkoker te kunnen dragen en in de staantafel en loopkar te kunnen. Anders zal ze geopereerd moeten worden in Maastricht…maar daar denken we nog maar niet aan.