De spanning verdwijnt vandaag langzaam uit mijn lijf. Wat een dag gisteren..
Om 7.30 uur zijn we in het Radboud. Lieke op en top vrolijk, gezellig kletsend met de verpleegkundigen. Om 8 uur begint het lange wachten. De spalk in haar mond moet verwijderd worden en dan wordt door de bijzondere tandheelkunde tandarts samen met de endodontoloog bepaald of de 6 tanden kunnen blijven zitten en hoeveel wortelkanaal behandelingen noodzakelijk zijn.
De tijd kruipt voorbij..na 3,5 uur komt een verpleegkundige ons halen. ‘Papa en mama van Lieke? De ok van Lieke is nog bezig, maar de tandarts wil u graag spreken’. Mijn hartslag schiet omhoog, wat zou er zijn?
De tandarts vertelt dat ze 4 wortelkanaalbehandelingen hebben uitgevoerd en dat alle tanden behouden zijn. Maar..er is een breuk in de kaakboog boven haar tanden ontdekt die eerder niet goed zichtbaar was, maar door de behandeling zichtbaar is geworden. Er moet een nieuwe andere spalk terug geplaatst worden om de breuk te laten genezen, anders kan alles voor niets zijn. De kaak moet weer aan elkaar groeien. Maar dat betekent nog bijna een uur narcose erbij. Lieke is stabiel geeft de anesthesist aan, maar het is pittig. Het voelt als geen keuze. En dus gaat het wachten verder.
Ons hart doet zeer, zeer dat ze de afgelopen weken waarschijnlijk meer pijn heeft gehad dan dat ze aan heeft kunnen gegeven. Ja ze at minder goed, maar wat wil je met die spalk. Pff…tranen, tranen van verdriet, spanning, zorgen.
Na meer dan 4 uur mogen we bij haar. Teveel hebben we de laatste jaren de wandeling naar de uitslaapkamer gemaakt. Lieke ligt rustig te slapen. Haar saturatie is laag en zuurstof is nodig.
Als ze rond 15 uur nog niet goed wakker is, begint het scenario een nacht blijven dichterbij te komen.
Maar dan om 15.30 uur wordt Lieke wakker, goed wakker, wil in haar rolstoel en drinkt en eet vloeibaar. Het hoopje mensje wordt weer de stoere actieve Lieke. Ongelooflijk wat een dapper meisje.
Aan het einde van de dag mogen we gelukkig naar huis om over 6 weken weer onder narcose te moeten voor hopelijk de laatste stap.
Vandaag gaat het echt goed met Lieke. De pijnmedicatie doet zijn werk. Ze eet en drinkt dapper. We rusten samen.
Wat een spanningen Linda…; ik lees ook dat het uiteindelijk wel goed gaat komen, wat toch een stuk houvast geeft voor nu…
Goed werk heeft tijd nodig, dat blijkt maar weer!
Houden jullie je taai svp. Voor zometeen welterusten allemaal,
Groetjes, Astrid